10 ZASAD ODPOWIEDZIALNEGO REAGOWANIA W SIECI

1. Nie ujawniaj danych i treści prywatnych. Upublicznienie imion, nazwisk, szkół, adresów, zdjęć czy zrzutów ekranu może prowadzić do nękania i wtórnej krzywdy. Zasada „minimum informacji” chroni ofiary, bliskich i świadków zdarzeń.

2. Nie spekuluj i nie powielaj plotek. Niepotwierdzone „informacje” szybko stają się paliwem dla hejtu i stygmatyzacji. Jeśli nie masz wiarygodnego źródła — wstrzymaj się od publikacji i nie podnoś zasięgów.

3. Unikaj oskarżeń i ocen. Etykietowanie („wina”, „powinni byli…”) pogłębia cierpienie i zamyka drogę do rozmowy. Zamiast oceniać, używaj języka empatii: pytaj, jak można wesprzeć i czego teraz potrzeba.

4. Nie taguj bliskich ani instytucji związanych z ofiarami. Publiczne oznaczanie ściąga na nich uwagę, presję i czasem lawinę wiadomości. Jeśli już musisz przekazać informację — zrób to w sposób dyskretny i bezpośredni.

5. Zgłaszaj szkodliwe treści. Hejt, doxxing, upublicznianie danych czy ośmieszanie należy raportować narzędziem „Zgłoś” oraz do moderatorów. To realnie ogranicza widoczność przemocy i ułatwia jej szybkie usunięcie.

6. Promuj materiały wspierające. Linki do rzetelnych poradników, numerów pomocy i psychoedukacji wzmacniają bezpieczne zachowania społeczności. Zadbaj, by źródła były wiarygodne i aktualne.

7. Myśl o wrażliwych odbiorcach. W sieci są osoby w żałobie lub w kryzysie — sensacyjne nagłówki i drastyczne opisy mogą je zranić. Pisz z myślą o minimalizowaniu szkody: jasno, bez dramatyzowania.

8. Nie „gloryfikuj” tragedii. Unikaj narracji, które budują mit, romantyzują czy normalizują ryzykowne zachowania. Skupiaj się na faktach, profilaktyce i ścieżkach pomocy.

9. Wspieraj lokalną społeczność. Jeśli możesz, pomóż w moderacji komentarzy, zatrzymaniu „śledztw internetowych” i przekierowaniu ludzi do specjalistów. Czasem największą pomocą jest świadome ograniczenie szumu informacyjnego.

10. Dbaj o siebie i reaguj na sygnały cierpienia. Zauważasz niepokojące wpisy? Zareaguj prywatnie, wspierająco i podaj sprawdzone ścieżki wsparcia. Rozmowa z bliskimi lub specjalistą bywa pierwszym krokiem do ulgi.